بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ وَيْلٌ لِلْمُطَفِّفِينَ ( ١ )

وای به حال کم فروشان.

الَّذِينَ إِذَا اكْتَالُوا عَلَى النَّاسِ يَسْتَوْفُونَ ( ٢ )

آنان که چون به کیل (یا وزن) چیزی از مردم بستانند تمام بستانند.

وَإِذَا كَالُوهُمْ أَوْ وَزَنُوهُمْ يُخْسِرُونَ ( ٣ )

و چون چیزی بدهند در کیل و وزن به مردم کم دهند.

أَلَا يَظُنُّ أُولَٰئِكَ أَنَّهُمْ مَبْعُوثُونَ ( ٤ )

آیا آنها نمی‌دانند که (پس از مرگ برای مجازات) بر انگیخته می‌شوند،

لِيَوْمٍ عَظِيمٍ ( ٥ )

در روزی که آن بسیار روز بزرگی است؟

يَوْمَ يَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعَالَمِينَ ( ٦ )

روزی که مردم تمام در حضور پروردگار عالم (برای حساب) می‌ایستند.

كَلَّا إِنَّ كِتَابَ الْفُجَّارِ لَفِي سِجِّينٍ ( ٧ )

چنین نیست (که منکران پندارند) البته (روز قیامت) بد کاران با نامه عمل سیاهشان در عذاب سجّینند.

وَمَا أَدْرَاكَ مَا سِجِّينٌ ( ٨ )

و چگونه به حقیقت سجّین آگاه توانی شد؟

كِتَابٌ مَرْقُومٌ ( ٩ )

کتابی است (که به قلم حق) نوشته شده.

وَيْلٌ يَوْمَئِذٍ لِلْمُكَذِّبِينَ ( ١٠ )

وای آن روز به حال منکران و تکذیب کنندگان.

الَّذِينَ يُكَذِّبُونَ بِيَوْمِ الدِّينِ ( ١١ )

آنان که روز جزا را تکذیب می‌کنند.

وَمَا يُكَذِّبُ بِهِ إِلَّا كُلُّ مُعْتَدٍ أَثِيمٍ ( ١٢ )

در صورتی که آن روز را کسی تکذیب نمی‌کند مگر هر ظالم و بد کاری در عالم.

إِذَا تُتْلَىٰ عَلَيْهِ آيَاتُنَا قَالَ أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ ( ١٣ )

که بر او چون آیات ما تلاوت شود گوید: این سخنان افسانه پیشینیان است.

كَلَّا ۖ بَلْ ۜ رَانَ عَلَىٰ قُلُوبِهِمْ مَا كَانُوا يَكْسِبُونَ ( ١٤ )

چنین نیست، بلکه ظلمت ظلم و بد کاریهاشان بر دلهای تیره آنها غلبه کرده است (که قرآن را انکار می‌کنند).

كَلَّا إِنَّهُمْ عَنْ رَبِّهِمْ يَوْمَئِذٍ لَمَحْجُوبُونَ ( ١٥ )

چنین نیست (که می‌پندارند)، آنها در آن روز از (رحمت و کرم) پروردگارشان محجوب و محرومند.

ثُمَّ إِنَّهُمْ لَصَالُو الْجَحِيمِ ( ١٦ )

سپس آنها را به آتش دوزخ در افکنند.

ثُمَّ يُقَالُ هَٰذَا الَّذِي كُنْتُمْ بِهِ تُكَذِّبُونَ ( ١٧ )

و به آنان گویند: این همان دوزخی است که تکذیب آن می‌کردید.

كَلَّا إِنَّ كِتَابَ الْأَبْرَارِ لَفِي عِلِّيِّينَ ( ١٨ )

چنین نیست (که شما کافران پنداشتید، امروز) نکو کاران عالم با نامه اعمالشان در بهشت علّیّین روند.

وَمَا أَدْرَاكَ مَا عِلِّيُّونَ ( ١٩ )

و چگونه به حقیقت علّیّین آگاه توانی شد؟

كِتَابٌ مَرْقُومٌ ( ٢٠ )

کتابی است (که به قلم حق) نوشته شده.

يَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ ( ٢١ )

که مقربان درگاه حق به مشاهده آن مقام نائل شوند.

إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِي نَعِيمٍ ( ٢٢ )

محققا نیکوکاران در بهشت ابد متنعّمند.

عَلَى الْأَرَائِكِ يَنْظُرُونَ ( ٢٣ )

آنجا بر تختها (ی عزت تکیه زنند و رحمت و نعمتهای خدا را) بنگرند.

تَعْرِفُ فِي وُجُوهِهِمْ نَضْرَةَ النَّعِيمِ ( ٢٤ )

در رخسارشان نشاط و شادمانی نعیم بهشتی خواهی دید.

يُسْقَوْنَ مِنْ رَحِيقٍ مَخْتُومٍ ( ٢٥ )

(ساقیان حور و غلمان) به آنها شراب ناب سر به مهر بنوشانند.

خِتَامُهُ مِسْكٌ ۚ وَفِي ذَٰلِكَ فَلْيَتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ ( ٢٦ )

که به مشک مهر کرده‌اند و راغبان (عاقل) بر این نعمت و شادمانی ابدی باید به شوق و رغبت بکوشند.

وَمِزَاجُهُ مِنْ تَسْنِيمٍ ( ٢٧ )

و ترکیب طبع آن شراب ناب از (جشمه‌ای از) عالم بالاست.

عَيْنًا يَشْرَبُ بِهَا الْمُقَرَّبُونَ ( ٢٨ )

سر چشمه‌ای که مقربان خدا از آن می‌نوشند.

إِنَّ الَّذِينَ أَجْرَمُوا كَانُوا مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا يَضْحَكُونَ ( ٢٩ )

همانا (در دنیا) بد کاران بر اهل ایمان می‌خندیدند.

وَإِذَا مَرُّوا بِهِمْ يَتَغَامَزُونَ ( ٣٠ )

و چون به آنها می‌گذشتند به چشم طعن و استهزا می‌نگریستند.

وَإِذَا انْقَلَبُوا إِلَىٰ أَهْلِهِمُ انْقَلَبُوا فَكِهِينَ ( ٣١ )

و چون به سوی کسان خود باز می‌گشتند به سخن مزاح و فکاهی (به نکوهش نماز و طاعت مؤمنان) با هم تفریح می‌کردند.

وَإِذَا رَأَوْهُمْ قَالُوا إِنَّ هَٰؤُلَاءِ لَضَالُّونَ ( ٣٢ )

و چون مؤمنان را می‌دیدند می‌گفتند که اینان به حقیقت مردم گمراهی هستند.

وَمَا أُرْسِلُوا عَلَيْهِمْ حَافِظِينَ ( ٣٣ )

در صورتی که آن بدان را موکّل کار و نگهبان اعمال مؤمنان نفرستاده بودند (تا بدین سخنان پردازند).

فَالْيَوْمَ الَّذِينَ آمَنُوا مِنَ الْكُفَّارِ يَضْحَكُونَ ( ٣٤ )

پس امروز هم اهل ایمان به کفار می‌خندند.

عَلَى الْأَرَائِكِ يَنْظُرُونَ ( ٣٥ )

در حالی که بر تختها (ی عزت تکیه زده و دوزخیان را) مشاهده می‌کنند.

هَلْ ثُوِّبَ الْكُفَّارُ مَا كَانُوا يَفْعَلُونَ ( ٣٦ )

آیا کافران به نتیجه افعال زشتی که می‌کردند رسیدند؟